Władysław Siła-Nowicki (1913-1994) adwokat, działacz polityczny, opozycjonista antykomunistyczny. Uczestnik wojny obronnej Polski w 1939 r., członek Armii Krajowej. Współpracownik KOR, sędzia Trybunału Stanu w latach 1992–1993.
Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach rozpoczął aplikację adwokacką pracując jednocześnie w Departamencie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W 1938 r. ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu.
Młodszy oficer w 6 Pułku Strzelców Konnych Hetmana Wielkiego Koronnego Stanisława Żółkiewskiego, żołnierz Służby Zwycięstwu Polski, później ZWZ-AK (posługiwał się pseudonimem Stefan). Aktywnie działał w podziemnym Stronnictwie Pracy. W latach 1943-1944 dowodził drużyną Kedywu AK. Walczył także w powstaniu warszawskim.
Swą działalność w AK kontynuował w Zrzeszeniu "Wolność i Niezawisłość" w Lublinie, gdzie w latach 1945–1946 był także wiceprezesem zarządu wojewódzkiego Stronnictwa Pracy. Został aresztowany wraz z podkomendnymi 16 września 1947 w Nysie podczas próby ucieczki na Zachód. W czasie śledztwa był torturowany. Podczas niejawnej rozprawy 3 listopada 1948 w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie, oprócz Władysława Siły- Nowickiego i mjr. Hieronima Dekutowskiego, na ławie oskarżonych zasiedli ich podkomendni: kpt. Stanisław Łukasik ps. "Ryś", por. Jerzy Miatkowski ps. "Zawada" – adiutant, por. Roman Groński ps. "Żbik", por. Edmund Tudruj ps. "Mundek", por. Tadeusz Pelak ps. "Junak", por. Arkadiusz Wasilewski ps. "Biały". Wszyscy oskarżeni dla poniżenia przebrani byli w mundury Wehrmachtu. Zostali skazani na karę śmierci przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie.
Dzięki wstawiennictwu rodziny Bolesław Bierut zamienił mu wyrok na dożywocie, czym uniknął śmierci. Z więzienia wyszedł w wyniku amnestii 1 grudnia 1956 r. i został zrehabilitowany w 1957 r..
Był obrońcą w procesach rehabilitacyjnych żołnierzy AK i WiN, w procesach politycznych m.in. KOR, KPN a także członków "Solidarności" w okresie stanu wojennego.
Od 1961 r. działał w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej. Był doradcą prawnym Episkopatu Polski. Był jednym z sygnatariuszy Listu 59.
Od 1980 r. doradca NSZZ "Solidarność". Od 1986 r. członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Wojciechu Jaruzelskim. Wchodził w skład władz Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy, które reaktywował w lutym 1989 r.
Brał udział w obradach Okrągłego Stołu po stronie koalicyjno-rządowej. W trakcie obrad wnioskował o uczczenie minutą ciszy zamordowanych w tym samym roku księży Stefana Niedzielaka i Stanisława Suchowolca. Pracował jako osoba niezależna w Zespole do Spraw Reform Politycznych. Jako kandydat niezależny brał udział w wyborach do Sejmu kontraktowego.
Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.