Władysław Seyda (1863-1939). Parlamentarzysta, polityk, adwokat. Jako pierwszy prezes Sądu Najwyższego w latach 1922-24 bronił przede wszystkim niezawisłości sądów. Pochodził z rodziny ziemiańskiej z zaborze pruskim. W 1880 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1883 r. uzyskał tytuł doktora praw i ropoczął aplikację sądową, po jej ukończeniu w 1886 r. rozpoczął aplikację adwokacką. W 1891 r. został adwokatem przy Sądzie Ziemskim w Poznaniu. W 1903 r. uzyskał nominację na adwokata przy Sądzie Wyższym Krajowym. Od 1903 r. był aktywnym członkiem Stronnictwa Demokratyczo-Narodowego. Z ramienia endecji został w 1907 r. wybrany posłem do sejmu pruskiego, od 1912 r. był posłem do parlamentu Rzeszy Niemieckiej. Wielokrotnie prezentował swoje stanowisko w sprawach narodowościowych. W 1919 r. Seyda wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego RP. W 1920 r. został mianowany prezesem Sądu Najwyższego, przewodniczącym Izby ds. byłej Dzielnicy Pruskiej, a w 1924 r. pierwszym prezesem Sądu Najwyższego. Uczestniczył w przygotowaniu projektu ustawy o ustroju sądów powszechnych. Za brak subordynacji wobec władz po 1926 r., w 1929 r. wraz z sześcioma sędziami Sądu Najwyższego został przeniesiony w stan spoczynku.