Władysław Leopold Jaworski (1865-1930), prawnik cywilista, filozof prawa, kodyfikator, polityk. 

Władysław Jaworski pochodził z Kielecczyzny. W 1884 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po ukończeniu studiów w 1888 r. , podjął pracę w Prokuratorii Skarbu w Krakowie. Studia nad prawem cywilnym pogłębiał na Uniwersytecie w Berlinie i Paryżu. Interesował się także ekonomią. Przewodnią ideą jego badań naukowych było powiązanie prawa z ekonomią. Pierwsza próba habilitowania się zakończyła się dla Jaworskiego niepowodzeniem. Druga w 1895 r. oparta została na metodzie dogmatyczno-historycznej, którą Jaworski będzie stosował przez całe życie. Na podstawie habilitacji uzyskał prawo wykładania prawa cywilnego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1897 r. Władysław Jaworski złożył egzamin adwokacki. 
Wielką popularnością cieszyła się praca Jaworskiego "Ustawy o księgach publicznych", która była komentarzem. Spolszczył w niej terminy niemieckie. Na podstawie tej pracy w 1899 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął kierownictwo Katedry Prawa Cywilnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. 
W latach 1900-1905 Władysław Jaworski ogłosił "Komentarz do austriackiego kodeksu cywilnego", "Kodeks cywilny austriacki". Po nominacji w 1905 r. na profesora zwyczajnego objął także katedrę i wykłady nauki administracji i prawa administracyjnego. W swoich przekonaniach politycznych Władysław Jaworski przedstawiał poglądy neokonserwatywne - był zwolennikiem nie tylko poparcia dla rządu Austrii, ale i szerszych reform ekonomicznych i prawa wyborczego dla Galicji. 
W 1901 r. Władysław Jaworski został radnym miasta Krakowa, a następnie posłem na Sejm Krajowy. Od 1911 r. był członkiem austriackiej Rady Państwa. Niezależnie od zaangażowania w politykę zaczął interesować się filozofią prawa. Jaworski był jednym z twórców Naczelnego Komitetu Narodowego, który powstał w sierpniu 1914 r. w Krakowie jako najwyższa instancja organizacji polskich sił zbrojnych legionów. Gdy Komitet rozwiązał się w 1917 r., 
Władysław Jaworski odszedł od polityki i ponownie zajął się intensywnie nauką. W 1919 r. powołano go do składu Komisji Kodyfikacyjnej RP, w której był prezesem sekcji prawa cywilnego. W ustroju nie popierał demokracji parlamentarnej. Był zwolennikiem silnej władzy wykonawczej.