Sławni Prawnicy

STRONA GŁÓWNA  by mecenasi.pl
portret W. Holewiński

Władysław Holewiński
1834-1919

przełom XIX/XX wieku

Władysław Holewiński (1834-1919), prawnik teoretyk i praktyk. 

Władysław Holewiński pochodził z Białej Podlaskiej, uczęszczał do gimnazjum w Lublinie, studiował na Uniwersytecie Petersburskim. Studia ukończył w 1857 r., po czym udał się na studia uzupełniające do Francji i Niemiec. Po powrocie do kraju w 1859 r. objął stanowisko aplikanta sądowego przy Trybunale Cywilnym w Warszawie. Na podstawie pracy "O stosunkach majątkowych między małżonkami w razie zawarcia umowy małżeńskiej" uzyskał stopień magistra prawa. Głosił w niej bardzo nowatorskie poglądy, uznając ograniczenia praw majątkowych kobiety w małżeństwie za krzywdzące. 
Mimo młodego wieku, z uwagi na posiadaną wiedzę, został nominowany na stanowisko podprokuratora przy warszawskim Trybunale Cywilnym. Przez wiele lat piastował stanowisko dyrektora kancelarii Komisji Rządowej Sprawiedliwości. Jednocześnie w 1862 r. został wykładowcą w Szkole Głównej Warszawskiej - jako pełniący obowiązki profesora zwyczajnego prawa cywilnego i handlowego. Efektem prac legislacyjnych W. Holewińskiego był "Projekt kodeksu procedury kryminalnej", ogłoszony w 1865 r. 
W latach 1872-1878 był dziekanem Wydziału Prawa w Szkole Głównej. Najważniejszą pozycją w dorobku Holewińskiego była praca pt. "O zobowiązaniach podług Kodeksu Napoleona", wydana w 1869 r. Praca ta cieszyła się popularnością i uznaniem w skali europejskiej. W 1872 r. Holewiński znalazł się w grupie osób, które założyły spółkę dla wydawania serii Biblioteki Umiejętności Prawnych. W wydawnictwie tym czynnie udzielał się jako autor prac. Pisał też do "Gazety Sądowej Warszawskiej" oraz do "Encyklopedii Powszechnej" S. Orgelbranda. Władysław Holewiński był też jednym z członków zarządu założonej w 1881 r. Kasy Pomocy im. Mianowskiego, która m.in. wspierała różnorodne formy działalności naukowej. Był wśród założycieli w 1907 r. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. 
Władysław Holewiński uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W 1919 r. został profesorem honorowym Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.