Władysław Abraham (1860-1941). Pochodził z Galicji. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Był uczniem prof. Bobrzyńskiego. Dzięki niemu poznał pracę w archiwum. Po ukończeniu studiów rozpoczął aplikację adwokacką. Zajmował się historią prawa, ale i prawem obowiązującym, w tym głównie małżeńskim. Po zakończonej aplikacji udał się na studia do Berlina, gdzie podjął problematykę prawa kościelnego, historii Kościoła z naciskiem na ziemie polskie. W 1885 r. delegowany został przez Akademię Umiejętności do Rzymu dla zbadania zawartości Archiwum Watykańskiego (otwartego dla uczonych w 1883 r.). Po powrocie do Krakowa habilitował się. Uzyskał katedrę prawa kościelnego na Uniwersytecie Lwowskim (1888). Tu poświęcał się pracy naukowej głównie w obszarze historii prawa kościelnego w Polsce. Główne prace mające kapitalne znaczenie w tej dziedzinie to: "Organizacja kościoła w Polsce do połowy wieku XII", "Powstanie organizacji Kościoła łacińskiego na Rusi" i "Zawarcie małżeństwa w pierwotnym prawie polskim". Abraham był autorem 271 prac naukowych. Dwukrotnie wybrano go dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1894-1895 i 1915-1916. Był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej RP, w sekcji prawa cywilnego.