Wacław Makowski (1880-1942). Adwokat, teoretyk specjalizujący się w prawie karnym i państwowym, polityk w II RP. Pochodził z Wilna. W 1902 r. ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Studia uzupełniające rozpoczął na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, później we Lwowie i Paryżu. W 1903 r. wrócił do Warszawy i rozpoczął pracę pomocnika adwokata, w 1905 r. został wpisany na listę adwokatów przysięgłych w Warszawie. W 1905 r. pracował w palestrze Koło Obrońców Politycznych. Był związany z PPS, z Organizacją Bojową, którą kierował J. Piłsudski. Nie chcąc narażać innych adwokatów z Koła Obrońców, prowadził działalność indywidualnie. W 1911 r. ogłosił swoją pierwszą pracę naukową z dziedziny prawa karnego - "Zbrodnie, kary i sądy wyjątkowe". W nauce prawa karnego był zwolennikiem nurtu socjologicznego. W czasie I wojny światowej współorganizował sądownictwo. W 1917 r. objął wykłady prawa karnego na Uniwersytecie Warszawskim. Ogłosił także podręcznik "Prawo Karne. Część ogólna - wykład porównawczy prawa karnego austriackiego, niemieckiego, rosyjskiego obowiązującego w Polsce" oraz " Podstawy filozofii prawa karnego". W 1918 r. został mianowany wiceprezesem Głównej Komisji Ziemskiej. Uczestniczył też w pracach Komisji Kodyfikacyjnej RP. Uczestniczył też w pracach nad kodeksem postępowania karnego.Był autorem 2-tomowego komentarza do Kodeksu karnego. W latach 1922-1923 był ministrem sprawiedliwości. Należał do najbliższych współpracowników Piłsudskiego. Był zwolennikiem silnej władzy wykonawczej. W 1928 r. został wybrany posłem. Jako przeciwnik ustroju parlamentarnego, opracował projekt nowej konstytucji z silną pozycja prezydenta. Działalność polityczna wpłynęła na zainteresowanie się Makowskiego prawem państwowym. W 1937 r. został mianowany prof. zwyczajnym prawa państwowego. Po wyborach w 1938 r. został wybrany marszałkiem sejmu. Przewodniczył ostatniemu posiedzeniu sejmu w dniu 2 września 1939 r.