Stanisław Wróblewski (1868-1938). Wielki autorytet w dziedzinie prawa rzymskiego. Pozostawił dzieła i z innych dyscyplin - prawa cywilnego, handlowego, wekslowego i innych, Pochodził z Galicji. W 1885 r. rozpoczął pracę w Sądzie Krajowym. W 1891 r. uzyskał doktorat, po czym wyjechał na studia na Uniwersytet Berliński, by pogłębić wiedzę z prawa rzymskiego. W 1895 r. uzyskał prawo wykładania prawa rzymskiego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1916 r. wydał "Zarys wykładu prawa rzymskiego" w dwóch tomach, pracę o dużej wartości naukowej. Dzięki temu stał się wielkim autorytetem w dziedzinie prawa rzymskiego. Zajmował się współczesnym prawem cywilnym (w tym handlowym, wekslowym i ubezpieczeniowym). Napisał komentarze do prawa wekslowego i czekowego i nie ukończył do prawa handlowego. W latach 1914-1918 wydał 2-tomowy komentarz do austriackiego prawa cywilnego, w którym wywody oparł głównie orzeczeniach Najwyższego Trybunału. Komentarze te były bardzo cenione przez praktyków ale stanowiły też punkt wyjścia dla badań naukowych. W 1919 r. został powołany do Komisji Kodyfikacyjnej, w której działał bardzo aktywnie. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1926 r. powołany został na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli Państwa i wówczas ustąpił z katedry na uniwersytecie. Aktywnie działał w Akademii Umiejętności (w 1934 r. został wybrany jej prezesem).