Stanisław Car (1882-1938). Doradca głowy państwa w II Rzeczypospolitej, konstytucjonalista, adwokat. Prawo studiował na Uniwersytecie Warszawskim, studia ukończył w Odessie. Po powrocie do Warszawy aplikował w Sądzie Okręgowym. Polaków nie zatrudniano w sądach, stąd starania Stanisława Cara o przyjęcie do palestry - wpisany został w 1911 r. na listę adwokatów przysięgłych. W czasie I wojny uczestniczył w organizowaniu polskich sądów obywatelskich, a następnie działał w komisjach prawniczych, które przygotowywały projekty organizacji sądownictwa i procedury sądowej. Był redaktorem Dziennika Praw Państwa Polskiego i Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1918 r. objął stanowisko szefa Kancelarii Cywilnej Naczelnika Państwa (do 1923 r.) Pozostawał w bliskich kontaktach z Piłsudskim. Od połowy lat 20 propagował tezę o potrzebie silnej władzy wykonawczej. Uczestniczył w przygotowaniach do przewrotu majowego. Po przewrocie Car wrócił na stanowisko szefa Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP, jeszcze w 1926 r. został mianowany podsekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Jednocześnie pełnił rolę doradcy prawnego przy marszałku Piłsudskim. W 1928 r. został mianowany generalnym komisarzem wyborczym (na polecenie Piłsudskiego, co stanowiło złamanie postanowień ordynacji wyborczej). Od grudnia 1928 r. Car objął tekę ministra sprawiedliwości. W latach 1931-1934 intensywnie pracował nad zmianą konstytucji. Był autorem projektu konstytucji z 1935 r. Po wyborach 1935 r. został wybrany marszałkiem Sejmu. Ważne prace: "Zarys historii adwokatury w Polsce" (1925), "Józef Piłsudski a państwo polskie" (1930).