Oswald Balzer (1858-1933). Przodkowie byli pochodzenia prusko-austriackiego. Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. W 1880 r. został aplikantem Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich we Lwowie. Podczas pracy w archiwum napisał pracę pt. "Kancelarie i akta grodzkie w w. XVIII". Przez rok studiował w Krakowie. W 1883 r. otrzymał stopień doktora praw na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia uzupełniające odbywał w Berlinie. W 1885 r. po habilitacji wykładał prawo polskie na Uniwersytecie Lwowskim. Jego wykłady cieszyły sie ogromną popularnością. Seminarium historii prawa polskiego prof. Balzera uważane było za jedno z najlepszych w Europie. Za jego sprawą w 1903 r. powołane zostało wydawnictwo "Studia nad historią prawa polskiego" dla publikacji rozpraw seminaryjnych. Był autorem 750 rozpraw naukowych. W 1891 r. wydał I tom "Corpus Iuris Polonici - wydanie pomników ustawodawstwa polskiego", które przyniosło mu ogromną sławę. Podobnie kolejna praca "Genealogia Piastów". W wielu pracach Balzer uznawał ród za podstawę ustroju w początkach państwa polskiego. Największym dziełem było 3-tomowe "Królestwo Polskie 1285-1370", wydane w latach 1919-1920. W 1899 r. ogłosił "Historię ustroju Austrii w zarysie". Nie udało mu się dokończyć "Historii ustroju Polski" - pozostał zbiór wykładów. Występował publicznie w obronie godności Słowian. Popularność zdobył broniąc praw Polaków do Morskiego Oka (spór z Węgrami). Uczestniczył w roli obrońcy przed międzynarodowym sądem polubownym. Spór wygrał. Jako wyraz podziękowania m.in. droga z Zakopanego do Morskiego Oka nazwana została "Drogą Oswalda Balzera". Dwukrotnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, w 1895 r. był jego rektorem.