Michał Bobrzyński (1849-1935). Historyk, prawnik i polityk. Pochodził z Krakowa, z rodziny mieszczańskiej. W 1867 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim z zainteresowaniami w kierunku dyscyplin historyczno-prawnych. Pozostawał pod wpływem przedstawicieli tzw. krakowskiej szkoły historycznej. W 1872 r. M. Bobrzyński uzyskał tytuł doktora praw. W rok później odbył kolokwium habilitacyjne. Podkreślał potrzebę badania ewolucji prawa, a także konieczność badania praw rozwoju społecznego i zastosowanie ich do nauk prawnych. Po studiach uzupełniających na uniwersytecie berlińskim i przedstawieniu kolejnej rozprawy habilitacyjnej M. Bobrzyński uzyskał nadzwyczajną profesurę Uniwersytetu Jagiellońskiego w zakresie prawa polskiego i niemieckiego. W 1879 r. ukazało się pierwsze wydanie 2-tomowego dzieła ?Dzieje Polski w zarysie?, w którym szczególnie pesymistycznie oceniał dwa ostatnie wieki w dziejach Polski (szczególnie źle oceniał rządy). Praca ta cieszyła się dużą popularnością, choc oceniana była bardzo krytycznie. Dwukrotnie był dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1881 r. został wybrany do Rady Miejskiej Krakowa, a w 1885 r. wybrany posłem na Sejm Krajowy i wiedeńskiej Rady Państwa. W parlamencie zajmował sie sprawami szkolnymi. W 1891 r. został wybrany na stanowisko wiceprezydenta Rady Szkolnej Krajowej. W 1908 r. został mianowany namiestnikiem Galicji. W 1913 r. ze stanowiska tego zrezygnował. W 1917 r. został ministrem dla Galicji, jednakże wkrótce zrezygnował z tej funkcji. Po wycofaniu sie z polityki ukazał się trzeci tom "Dziejów Polski". W 1924 r. Michał Bobrzyński wszedł w skład komisji opracowującej projekt reformy administracji. Po przewrocie majowym jego kandydaturę rozważano na stanowisko Prezydenta RP.