Leon Piniński (1857-1938). Teoretyk i historyk prawa, polityk, konserwatysta, krytyk muzyczny i literacki. Jako pierwszy zwrócił uwagę na konieczność uwzględniania w nauce potrzeb życia i obrotu gospodarczego. Pochodził z Lwowa z rodziny ziemiańskiej. Studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Po ukończeniu uniwersytetu w 1878 r., studia uzupełniające odbył w Lipsku, Berlinie i Wiedniu. W 1880 r. uzyskał stopień doktora praw. W 1885 r. opublikował pracę pt. "O stanie faktycznym posiadania", w której wyraził pogląd , że posiadanie jest stanem gospodarczego korzystania z rzeczy. W 1886 r. na podstawie tej pracy habilitował się i uzyskał prawo wykładania prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Po śmierci ojca zarządzał rozległymi dobrami ziemskimi i działał w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. W 1889 r. został wybrany posłem do austriackiej Rady Państwa. Był tu w gronie przywódców Koła Polskiego. W 1891 r. został mianowany profesorem zwyczajnym prawa rzymskiego. Wchodził w skład komisji opracowującej kodeks procedury cywilnej oraz komisji karnej. W 1894 r. został powołany dożywotnim członkiem austriackiego Trybunału Państwa. W 1900 r. ogłosił pracę pt. "O pojęciu i granicach prawa własności według prawa rzymskiego", w której ogłosił tezę, że prawo własności nie ma charakteru nieograniczonego - ograniczeniem jest interes ogółu. L. Piniński był znawcą kultury europejskiej i polskiej, mecenasem artystów, znawcą muzyki, literatury pięknej. Sam kolekcjonował dzieła sztuki. Czynnie działał na rzecz ochrony zabytków, m.in. opracował własny projekt odnowienia i urządzenia Wawelu. W 1898 r. cesarz Franciszek powołał Pinińskiego na urząd namiestnika Galicji. Był zwolennikiem monarchii austriackiej, przeciwnikiem J. Piłsudskiego i tworzenia polskiego wojska. Po I wojnie światowej Piniński oddał się pracy naukowej. W latach 1928-1929 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Lwowskiego. Posiadał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu Lwowskiego i Wileńskiego.