Leon Petrażycki (1867-1931). Uczony, twórca psychologicznej teorii prawa, prawnik romanista i cywilista, polityk. Zamierzał stworzyć politykę prawa, odrębną dyscyplinę naukową, która pozwoliłaby doskonalić system prawny. Pochodził z rodziny szlacheckiej z Mohylewszczyzny. W 1885 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie w Kijowie, przez dwa lata studiował medycynę, po czym przeniósł się na prawo, które ukończył w 1889 r., a następnie rozpoczął pracę naukową. Przez 5 lat studiował w Niemczech. Jako młody uczony postulował stworzenie nowej dyscypliny naukowej - prawa pracy oraz polityki cywilnej, która miała zajmować się przewidywaniem oddziaływania norm prawnych. Polityka prawa miała kierować świadomie i rozumnie rozwojem prawa i ustalać, jaki wpływ wywrze norma prawna na postępowanie obywateli. Gdy w 1896 r. Petrażycki opuszczał Niemcy, już był uznawany za wielkiego uczonego. Pracę naukową rozpoczynał od prawa rzymskiego i cywilnego. Po powrocie do Rosji został przeniesiony z Kijowa do Petersburga, gdzie uczestniczył w opracowaniu nowego kodeksu cywilnego. W 1897 r. uzyskał stopień doktora prawa rzymskiego. W 1898 r. objął Katedrę Encyklopedii i Historii Filozofii Prawa (kierował nią do 1917 r.). Pobyt w Petersburgu był najbardziej twórczy w naukowej działalności Petrażyckiego. Był zwolennikiem emancypacji kobiet. Został posłem do I Dumy Państwowej . Po jej rozwiązaniu przebywał w więzieniu i pozbawiony został katedry. W 1917 r. pracował w Komisji Likwidacyjnej ds. Królestwa Polskiego. W 1918 r. osiadł w Warszawie. W 1919 r. utworzono dla Petrażyckiego pierwszą w polsce Katedrę Socjologii na Uniwersytecie Warszawskim. Wkrótce zaczęły sie ataki na Petrażyckiego, głównie z kół endeckich. W 1920 r. na znak protestu podał się do dymisji. Inny był natomiast stosunek nauki światowej do Petrażyckiego. W 1925 r. został wiceprezesem Międzynarodowego Instytutu Socjologicznego w Paryżu. W 1919 r. uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego. Ważniejsze prace: "Nauka o dochodzie" (1893-1895), "O pobudkach postępowania i o istocie moralności" (1924), "Wstęp do nauki prawa i moralności" (1930).