Karol Lutostański (1880-1939). Teoretyk i praktyk cywilista. Pochodził z drobnoszlacheckiej rodziny. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Otrzymał stypendium na studia uzupełniające, które odbywał w Lipsku, Berlinie i Paryżu. Po powrocie w 1904 r. do kraju, krótko pracował w adwokaturze i w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Został wpisany na listę adwokatów przysięgłych. Specjalizował się w sprawach cywilnych. Redagował wydawnictwo "Biblioteka Prawno-Społeczna". Publikował liczne prace z dziedziny prawa małżeńskiego. Aktywnie działał w utworzonym w 1907 r. Towarzystwie Prawniczym, którego był sekretarzem, a w latach 1920-39 prezesem. W latach 1923-1939 był prezesem Kasy Pomocy im. J. Mianowskiego, która przez pomoc w publikacjach i zapomogi dla młodych naukowców odegrała istotną rolę w rozwoju nauki polskiej. Trzykrotnie był dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W Komisji Kodyfikacyjnej RP był sekretarzem generalnym oraz sekretarzem Wydziału Cywilnego. Od 1933 r. był wiceprzewodniczącym Komisji, która powierzyła mu opracowanie projektów prawa małżeńskiego osobowego i wojskowego, prawa o aktach stanu cywilnego i prawa o pokrewieństwie i opiece. Stał na stanowisku świeckiego prawa małżeńskiego z uwagi na wielowyznaniowość polskiego społeczeństwa. Projekt spotkał się ze sprzeciwem Kościoła Rzymskokatolickiego. Ważniejsze prace: "Zaręczyny w prawie małżeńskim z roku 1836" (1907), "Prawo małżeńskie osobowe" (1921).