Karol Dunin (1850-1917), adwokat, działacz społeczny, nauczyciel historii i nauk społecznych w szkole średniej, autor wielu opracowań z dziedziny prawa prywatnego i porównawczego, jeden z założycieli Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, doradca w wielu instytucjach.

Karol Dunin pochodził ze szlachty kieleckiej. Po uzyskaniu stopnia magistra w 1877 r. otrzymał ofertę objęcia Katedry Prawodawstw Słowiańskich na Uniwersytecie Charkowskim. Propozycji tej nie przyjął, nie chcąc wyjeżdżać z kraju. Kiedy władze nie wyraziły zgody na objęcie przez Karola Dunina katedry na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczął aplikację adwokacką i zainteresował się prawem współczesnym. 
W 1880 r. ogłosił pracę "Dawne Mazowieckie Prawo", uznając że poznanie praw prowincjonalnych umożliwi dopiero poznanie dziejów dawnego prawa polskiego. Pracował również jako nauczyciel - uczył historii i nauk społecznych w szkole średniej. Jednocześnie publikował opracowania z dziedziny prawa prywatnego i porównawczego. Aplikację adwokacką ukończył w 1884 r. 
Karol Dunin znany był jako doskonały adwokat cywilista. Był niezwykle cenionym prawnikiem wśród sędziów rosyjskich, którzy często zwracali się do Dunina o opinie, a także często powoływali go w trudniejszych sprawach do sądów polubownych. Uczestniczył w redagowaniu serii "Biblioteki Umiejętności Prawnych" i "Gazety Sądowej Warszawskiej". Był jednym z założycieli w 1907 r. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, którego był prezesem. 
Karol Dunin zajmował się także doradztwem prawnym w wielu instytucjach, w tym w Wydziale Prawnym Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Jako działacz społeczny zajmował się organizacją i funkcjonowaniem kas pracowniczych. Znalazł się w grupie pracowników Kolei ewakuowanych w głąb Rosji, kiedy wybuchła I wojna światowa. W Moskwie udzielał pomocy uchodźcom z Polski. Poza wymienionymi pracami K. Dunina należy dodać: "Nowy zwrot w nauce prawa cywilnego" (1883), "Pisma zbiorowe R. Hubego" (1905), "Prawa kobiet w nowym kodeksie cywilnym szwajcarskim" (1909).