Julian Makowski (1875-1959). Teoretyk, znawca prawa międzynarodowego publicznego, dyplomatycznego, praktyk, dyplomata, autor kilkudziesięciu książek i ponad stu artykułów. Autor pierwszego polskiego podręcznika prawa międzynarodowego (1916 r.) W Antwerpii ukończył studia handlowe ze stopniem licencjata, następnie w Paryżu nauki prawnicze i ekonomiczne. Studia prawnicze kontynuował w Krakowie - ukończył je dopiero po I wojnie światowej. W 1923 r. uzyskał stopień magistra prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W tym samym roku doktoryzował się na Uniwersytecie Poznańskim. W 1906 r. podjął wykłady na kursach handlowych w Warszawie (były zalążkiem obecnej Szkoły Głównej Handlowej). Od 1937 r. pełnił godność rektora w Szkole Głównej Handlowej. Związał się także z Towarzystwem Kursów Naukowych, gdzie zajmował się prawem karnym. W czasie I wojny światowej uczestniczył w tworzeniu polskiego sądownictwa obywatelskiego, po jego zlikwidowaniu, w 1915 r. został mianowany sędzią pokoju. W 1917 r. został zastępcą sędziego handlowego w Wydziale Handlowym Sądu Okręgowego w Warszawie. W tym czasie zajmował się także zagadnieniami prawa międzynarodowego. Równolegle interesował się prawem konstytucyjnym, pisząc prace m. in. o konstytucyjnym ustroju. Po zakończeniu I wojny światowej Makowski rozpoczął karierę w dyplomacji. W 1919 r. został mianowany naczelnikiem Wydziału Traktatowego MSZ, którym kierował do 1936 r. Z tej racji skupił się na problematyce umów międzynarodowych. W czasie II wojny św. brał Makowski udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie, krótko wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, jeszcze w 1945 r. wrócił do Warszawy. Zgłosił się do pracy w MSZ, gdzie pełnił funkcję radcy prawnego.