Jerzy Lande (1886-1954). Wybitny prawnik, profesor i kierownik Katedry Teorii i Filozofii Prawa na Uniwersytecie Wileńskim, następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim, autor prac naukowych, fotografik, taternik. Prawo studiował w Petersburgu. W 1919 r. ukończył studia i przyjechał do Warszawy gdzie ukończył aplikację adwokacką. Uzyskał wpis na listę adwokatów i otworzył własną kancelarię. W czasie praktyki adwokackiej pracował także naukowo. Podczas I wojny światowej uczestniczył w tworzeniu pierwszych sądów obywatelskich. W końcu 1917 r. został zatrudniony w Ministerstwie Sprawiedliwości. Uczestniczył w tworzeniu jednolitego sądownictwa i ustawodawstwa na ziemiach polskich. W 1921 r. przeszedł do pracy uniwersyteckiej - objął Katedrę Teorii i Filozofii Prawa na Uniwersytecie Wileńskim. W 1925 r. habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim. Do 1929 r. pracował w Wilnie, następnie przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński. Pracował w organizacjach społecznych: Straży Obywatelskiej, sądownictwie obywatelskim, Radzie Głównej Opiekuńczej, Ministerstwie Sprawiedliwości. Zajmował sie psychologicznymi i socjologicznymi uwarunkowaniami prawa. Brał czynny udział w pracach Towarzystwa Prawniczego, Towarzystwa Psychologicznego i Instytutu Filozoficznego. W czasie II wojny św. przebywał w obozie w Sachsenhausen, skąd w 1940 r. został zwolniony. W Krakowie działał w ramach tajnych studiów. W 1945 r. powrócił na Katedrę Teorii i Filozofii Prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ważniejsze prace: "Przedmiot i metody filozofii prawa" (1916), "Norma a zjawisko prawne" (1925), "O tzw. socjologii nauki" (1935).