Jakub Glass (1864-1942), sędzia, adwokat, notariusz, prokurator, wybitny cywilista i znawca prawa hipotecznego, przyczynił się do unowocześnienia prawa hipotecznego. Pochodził z polskiej ewangelickiej rodziny Glaz, zamieszkałej od wielu pokoleń na Warmii. Studiował w Warszawie i Heidelbergu i już wówczas specjalizował się w problematyce prawa rzeczowego i hipotecznego. W 1892 r. sprawował funkcję pisarza hipotecznego Sądu Okręgowego w Warszawie. W czasie I wojny światowej działał w ruchu niepodległościowym. W latach 1917-1918 był członkiem Rady Departamentu Sprawiedliwości. Wykładał prawo hipoteczne na Uniwersytecie Warszawskim. Sprawował funkcję prokuratora Sądu Najwyższego a potem sędziego SN.
Publikował wiele prac z zakresu prawa hipotecznego i artykułów w tym także na łamach "Gazety Sądowej Warszawskiej".
W 1919 r. powołany do Komisji Kodyfikacyjnej RP, był głównym referentem prawa o notariacie i referentem podkomisji prawa rzeczowego. Współtworzył projekt prawa hipotecznego oraz prawa o notariacie, uczestniczył w pracach nad ustrojem sądownictwa. W latach 1923-1924 prowadził z ramienia Ministerstwa Sprawiedliwości lustracje urzędów hipotecznych na ziemiach wschodnich i w województwie białostockim. Był także prezesem rady Towarzystwa Prawniczego w Warszawie.
Praktykę adwokacką rozpoczął w latach dwudziestych. Wraz z adw. Stahlem brał udział jako obrońca w głośnym procesie politycznym Marcina Kasprzaka. Objął stanowisko rejenta w Warszawie do 1935 r. Wykładał prawo hipoteczne na Wydziale Prawa UW.
W latach 1918-1937 był prezesem konsystorza ewangelicko-augsburskiego. Zabiegał u władz państwowych i uniwersyteckich o powołanie Wydziału Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Bronił polskiej racji stanu w sprawach wyznaniowych na konferencjach kościelnych. Opublikował wiele prac dotyczących historii i problematyki Kościoła ewangelicko-augsburskiego. Był jednym z założycieli Towarzystwa Badań Dziejów Reformacji w Polsce.