Ignacy Koschembahr-Łyskowski (1864-1945), romanista, cywilista, członek Komisji Kodyfikacyjnej RP, referendarz Najwyższego Trybunału w Berlinie, dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu we Fryburgu.

Ignacy Koschembahr-Łyskowski pochodził z rodziny ziemiańskiej z Pomorza. W 1884 r. ukończył gimnazjum w Chojnicach. Prawo studiował na Uniwersytecie w Berlinie. Szczególnie interesował się prawem rzymskim i przedmiotami historyczno-prawnymi. W rok po ukończeniu studiów w 1888 r. uzyskał tytuł doktora praw. Rozpoczął pracę zawodową jako referendarz Najwyższego Trybunału w Berlinie. W 1897 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego prawa rzymskiego Uniwersytetu we Fryburgu, tam też pewien czas był dziekanem Wydziału Prawa. Na przełomie XIX i XX wieku objął katedrę prawa rzymskiego na Uniwersytecie Lwowskim. W 1915 r. objął kierownictwo katedry na nowo otwartym Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w latach 1923-1924 pełnił funkcję rektora. 
W pracach Komisji Kodyfikacyjnej był autorem jednego z projektów prawa zobowiązań, uczestniczył też w pracach podkomisji prawa rodzinnego i spadkowego. Reprezentował Polskę w wielu międzynarodowych organizacjach prawniczych. 
W 1930 r. uzyskał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego, w 1934 r. Uniwersytetu w Nancy. 
Niektóre prace: "Dwa nowe opracowania rzymskiego prawa prywatnego" (1908-1909), "Stanowisko prawa rzymskiego w powszechnej ustawie cywilnej" (1911), "Procedura cywilna rzymska" (1912), "Historia prawa na zachodzie Europy" (1923), "Cele i zadania polityki społecznej" (1927)