Henryk Konic (1860-1934), adwokat, teoretyk, znawca prawa cywilnego, kodyfikator, autor wielu prac o charakterze prawnym, członek Komisji Kodyfikacyjnej.

Henryk Konic rozpoczął studia prawnicze w 1877 r. na Uniwersytecie Warszawskim, po ich ukończeniu aplikował w warszawskim Sądzie Okręgowym. Po wpisie na listę adwokatów przysięgłych objął radcostwo Kolei Nadwiślańskiej. Jako adwokat specjalizował się w sprawach cywilnych i handlowych. Od 1919 r. był w zespole organów kierujących samorządem adwokackim. Jako badacz był autorem wielu prac o charakterze prawnym, pisał także na tematy prawa obowiązującego o bardzo rozległej tematyce. 
Związany był z "Gazetą Sądową Warszawską", której był redaktorem, wspierał ją finansowo, kiedy zaszła taka potrzeba, sam też pisał wiele rozpraw i artykułów do tego czasopisma. W artykułach wstępnych do "Gazety Sądowej Warszawskiej" od 1901 r. pisał uwagi dotyczące szeroko rozumianego wymiaru sprawiedliwości i prawa. 
W 1907 r. Konic uzyskał mandat posła do Dumy Państwowej. Uczestniczył w pracach Koła Polskiego. W czasie I wojny światowej jako członek Komitetu Obywatelskiego dążył do objęcia nadzorem polskich sądów obywatelskich. Wielu adwokatów w tym okresie zajęło się tworzeniem tych sądów, które miały stanowić wstęp do niezależnego w przyszłym państwie sądownictwa, a także zapewniały stan bezpieczeństwa. Za aktywność na tym polu Konic został aresztowany i internowany przez władze niemieckie na czas wojny w obozie dla jeńców wojennych. 
Po zakończeniu I wojny światowej Konic powrócił do Warszawy, gdzie podjął praktykę adwokacką. Od 1919 r. został członkiem Komisji Kodyfikacyjnej i prezesem jej wydziału cywilnego. Rozpoczął tez wykłady prawa cywilnego na Uniwersytecie Warszawskim (prawo rzeczowe i zobowiązań). Mimo pracy na Uniwersytecie Warszawskim nie zrobił doktoratu.