Helena Wiewiórska (1888-1967). W 1925 r. jako pierwsza kobieta w Polsce została wpisana na listę adwokatów.
Ukończyła gimnazjum rosyjskie w Chersoniu, wyróżniona złotym medalem za bardzo dobre wyniki w nauce. Ukończyła szkołę żeńską w Petersburgu. Ukończyła studia na tamtejszym Wydziale Prawnym z wyróżnieniem. Studiowała także historię i muzykę. Znała wiele języków obcych w tym rosyjski, ukraiński, białoruski, francuski, a także niemiecki i włoski.
Podejmowała działalność społeczną. Należała do Związku Młodzieży Postępowej i Klubu Robotniczego "Promień". W latach I wojny światowej udziela się w Organizacji Pomocy i Towarzystwie Ofiarom Wojny.
Po wojnie odbywa staż aplikancki w sądach Warszawy, a następnie adwokacki u znanych warszawskich mecenasów: Mieczysława Ettingera i Stefana Aleksandrowicza.
W wieku 37 lat została wpisana na listę adwokatów i podejmuje samodzielną pracę w dziedzinie prawa cywilnego. Była radcą prawnym w Zarządzie Miejskim miasta Warszawy.
W czasie okupacji aresztowana przez gestapo i osadzona na Pawiaku.
Sprawowała funkcje w Warszawskiej Radzie Adwokackiej oraz w Radzie Naczelnej.
Po śmierci męża w 1956 r. podupadła na zdrowiu.
Pochowana na Powązkach w grobowcu rodzinnym. Otrzymała od władz państwowych Złoty Krzyż Zasługi.