Franciszek Smolka (1810-1899), adwokat, wybitny polityk galicyjski, przewodniczący parlamentu austriackiego, działał na rzecz poszerzenia praw narodowych w monarchii austriackiej. 

Franciszek Smolka odbył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Ukończył je w 1831 r. i rozpoczął pracę w Prokuratorii Generalnej, która otwierała drogę do dalszej kariery. W 1836 r. otrzymał tytuł doktora praw na Uniwersytecie Lwowskim. W 1840 r. został mianowany adwokatem. Wstąpił do Stowarzyszenia Ludu Polskiego, a od 1838 r. był jego kierownikiem. Po aresztowaniach członków stowarzyszenia przez 3,5 roku przebywał w więzieniu. Wyrokiem sądu został z innymi skazany na karę śmierci, po czym uwolniony od kary, po odebraniu tytułu doktora i zakazie odbywania praktyki adwokackiej. 
Zwrotem w życiu Franciszka Smolki był rok 1848. Wybrany został posłem do parlamentu austriackiego. Przywrócono mu tytuł doktora i prawo wykonywania zawodu adwokata. Rozpoczął karierę parlamentarną. W sejmie działał bardzo aktywnie. Został wybrany na prezydenta Sejmu. 
Kiedy nie doszło do przyjęcia przez parlament federalistycznej koncepcji państwa, Smolka wycofał się z życia politycznego. Zajął się praktyką adwokacką. 
W 1861 r. Franciszek Smolka został wybrany radnym we Lwowie, a następnie posłem do galicyjskiego Sejmu Krajowego, a przez Sejm do austriackiej Rady Państwa. Zabiegał tam m.in. o interesy narodowe Węgrów, Czechów i in. Był członkiem Wydziału Krajowego w Galicji. W 1867 r. próbował wywalczyć w monarchii austrowęgierskiej dla Polaków i Czechów taką samą pozycję, jaką mieli Węgrzy. 
W 1868 r. ogłosił pracę pt. "Listy polityczne", w której głosił swoje stanowisko polityczne. Był inicjatorem usypania kopca dla upamiętnienia 300. rocznicy Unii Lubelskiej. W wyborach w 1879 r. wybrany został posłem do Izby Poselskiej Rady Państwa, w której od 1881 r. był prezydentem przez kilka kadencji. Cieszył się popularnością wśród prawników, mieszkańców Lwowa i Wiednia. Mandat poselski złożył w wieku 83 lat.