Franciszek Kasparek (1844-1903). Twórca polskiego systemu prawa międzynarodowego. Pochodził z Galicji. Prawo studiował na Uniwersytecie we Lwowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim, który ukończył w 1866 r. Rozpoczął pracę w Prokuratorii Skarbu w Krakowie. W 1869 r. uzyskał stopień doktora praw. W 1871 r., po przyjęciu rozprawy habilitacyjnej, otrzymał nominację na docenta filozofii prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Habilitował się też drugi raz, po czym uzyskał stanowisko kierownika Katedry Filozofii Prawa i Prawa Narodów na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wykładał też naukę o administracji i prawo administracyjne. Pisał prace z dziedziny doktryn filozoficzno-prawnych, prawa międzynarodowego cywilnego, państwowego. Fundamentalne znaczenie miały prace: "Prawo polityczne ogólne z uwzględnieniem austriackiego razem ze wstepną nauką ogólną o państwie", w której ogłosił rewolucyjne jak na owe czasy stanowisko dotyczące statusu prawnego kobiet, "Zadania filozofii prawa i jej stanowisko w dziedzinie nauk prawnych" (1887), "Podręcznik prawa politycznego" (1888). W 1897 r. opublikował podręcznik "Nauka prawa administracyjnego i prawo administracyjne austriackie", który cieszył się ogromną popularnością. F. Kasparek pełnił kilkakrotnie funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, był też członkiem Akademii Umiejętności. W 1888 r. założył w Krakowie "Kronikę Prawniczą". Był ponadto radnym miasta Krakowa, posłem do austriackiej Rady Państwa, brał udział w działalności licznych towarzystw. Był jednym z pomysłodawców i organizatorów zjazdów prawników i ekonomistów polskich. Pierwszy taki zjazd odbył sie w Krakowie w 1887 r.