Alfons Parczewski (1849-1933). Adwokat, historyk, etnograf, językoznawca, literat. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Po ukończeniu gimnazjum w Kaliszu, studia rozpoczął na Wydziale Prawa i Administracji Szkoły Głównej, po czym aplikował w Trybunale Cywilnym w Warszawie. W 1872 r. został mianowany patronem przy Trybunale Cywilnym w Kaliszu. Oprócz pracy zawodowej zaangażował się w działalność społeczną i polityczną Kalisza. Był członkiem i kierował wieloma towarzystwami. Zajmował się także pracą naukową w zakresie historii (w tym Kalisza) i prawa cywilnego. W sumie był autorem 22 rozpraw i artykułów. Szczególnie interesował się Łużycami, gdzie wielokrotnie podróżował. Podobne wyprawy o charakterze etnograficznym odbywał również w inne regiony, od Śląska po Pomorze, wszędzie gdzie dostrzegał zagrożenie obcymi wpływami. W czasie I wojny światowej czynił starania o przywrócenie Uniwersytetu Warszawskiego, a wraz z utworzeniem Wydziału Prawa i Administracji został jego pierwszym dziekanem. Tam też wykładał m.in. prawo kanoniczne i prawo małżeńskie. Od 1917 r. był czynnie zaangażowany w tworzenie i działalność pierwszych organów odradzającego sie państwa polskiego. Po powstaniu niepodległej Polski znalazł się w składzie Komisji Kodyfikacyjnej powołanej przez sejm. Lansował pogląd, że prawo cywilne obowiązujące w Królestwie Polskim należy rozszerzyć na inne dzielnice. Pogląd ten nie znalazł uznania w Komisji. Zaangażował się w prace związane ze wskrzeszeniem Uniwersytetu Wileńskiego, w związku z czym zdecydował się na opuszczenie Uniwersytetu Warszawskiego. Został pierwszym dziekanem Wydziału Prawa i Nauk Społecznych tego uniwersytetu. W 1922 r. został wybrany rektorem Uniwersytetu Wileńskiego. Wśród prac wymienić należy "Rys historyczny hipoteki polskiej" (1918) oraz "Kodyfikacja prawa kościelnego" (1924).