Aleksander Kraushar (1842-1931). Patron przy Trybunale Cywilnym, adwokat przy Sądzie Apelacyjnym, mecenas przy warszawskich Departamentach Senatu Rządzącego, adwokat w okresie międzywojennym, historyk. Autor monografii o znaczących osobach w dziejach Polski oraz twórca dzieł pamiętnikarskich. W kręgu jego zainteresowań znajdowała się przede wszystkim dawna Warszawa. Pochodził z mieszczańskiej rodziny żydowskiej. Po skończeniu gimnazjum w Warszawie, od 1862 r. studiował prawo w Szkole Głównej Warszawskiej. W czasie powstania styczniowego zajmował się działalnością publistyczną. W 1867 r. uzyskał stopień magistra prawa i administracji, po czym rozpoczął aplikację sądową. W 1868 r. otrzymał nominację na patrona przy Trybunale Cywilnym w Warszawie. Specjalizował się w sprawach cywilnych. Był też m.in. zaangażowany w sprawę J.I. Kraszewskiego, posądzonego o szpiegostwo. Należał do grona założycieli "Gazety Sądowej Warszawskiej", na której łamach publikował swoje artykuły. W końcu XIX wieku salon państwa Krausharów był ważnym punktem w życiu umysłowym ówczesnej Warszawy- we wtorki spotykali się tu literaci, dziennikarze, społecznicy. Pod koniec XIX wieku A. Kraushar niemal całkowicie zaprzestał praktyki prawniczej i zajął się pracą naukową. Szczególnie wnikliwie badał źródła historyczne w bibliotekach i archiwach, również za granicą. Zwany był "popularyzatorem historii ojczystej". A. Kraushar był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Historii, w 1906 r. wszedł w skład zarządu, a w 1911 r. został jego prezesem. Był również współzałożycielem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był autorem m.in. "Historii Żydów w Polsce", "Uwag nad historią prawa", "Życia potocznego Warszawy w czasach listopadowych".