Wojciech Trąmpczyński (1860-1953). Marszałek Sejmu Ustawodawczego w latach 1919-1922, adwokat. Pochodził z rodziny ziemiańskiej z Wielkopolski. W 1877 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Berlińskim, po roku przeniósł się na Uniwersytet Wrocławski. W 1881 r. ukończył studia ze stopniem doktora praw. Następnie odbywał aplikację sędziowską i adwokacką. W 1886 r. został mianowany asesorem sądowym. W 1887 r. otworzył w Poznaniu kancelarię adwokacką, specjalizującą się w sprawach związanych z obrotem nieruchomościami. W 1901 r. został wybrany posłem do Sejmu Pruskiego. Krytykował tu zabiegi władz pruskich, które sprzeciwiały się umacnianiu się polskiej własności nieruchomości i piętnował politykę germanizacyjną. Z chwilą wybuchu wojny w 1914 r. Trąmpczyński utrzymywał kontakty z politykami z ugrupowań polskich pozostałych zaborów. Od 1916 r. w ramach prac Tajnego Komitetu Międzypartyjnego przygotowywał stanowiska polityczne, które mogły być przydatne po zakończeniu wojny. Po powstaniu wielkopolskim Piłsudski rozważał kandydaturę Trąmpczyńskiego na stanowisko premiera. W 1919 r. został wybrany marszałkiem sejmu. Postawa i doświadczenie Trąmpczyńskiego doprowadziły do uchwalenia nowoczesnych reform, a ich uwieńczeniem była demokratyczna konstytucja z 1921 r. Po wyborach w 1922 r. został wybrany Marszałkiem Senatu. Był zdecydowanym przeciwnikiem zamachu majowego. Krytykował politykę w wielu dziedzinach, a także J. Piłsudskiego. Znalazł się na liście posłów proponowanych w 1930 r. do aresztowania. W procesie brzeskim w 1931 r. występował jako świadek obrony, zeznawał o naruszeniu praw i konstutucji przez sądy pomajowe.