Wacław Aleksander Maciejowski (1792-1883). Główny przedstawiciel prądu słowianofilskiego, głoszącego, że prawo współczesne jest rezultatem przeszłości narodów, w tym prawa zwyczajowego. Pierwszy w Polsce przedstawiciel szkoły historycznej w prawoznawstwie. Podjął pierwszy w dziejach próbę syntezy "Historii prawodawstw słowiańskich". Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, od 1814 r. na Uniwersytecie Wrocławskim, a następnie w Niemczech (w Berlinie i Getyndze), gdzie szkoła historyczna była w owym czasie niezwykle popularna. Na studia zagraniczne otrzymał rządowe stypendium naukowe. W Getyndze uzyskał tytuł doktora obojga praw. W 1819 r. jako profesor wykładał prawo rzymskie na Uniwersytecie Warszawskim (od 1830 r. był profesorem zwyczajnym). Z dziedziny prawa rzymskiego publikował prace naukowe. Ostro sprzeciwiał się wprowadzaniu do Księstwa Warszawskiego Kodeksu Napoleona. W 1831 r. został wybrany do Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. Po upadku powstania listopadowego przyjął niezwykle lojalistyczną postawę wobec Rosji, co skutkowało wieloma profitami, w tym środkami na badania naukowe. W 1832 r. opublikował 2 tomy "Historii prawodawstw słowiańskich". Dowodził, że Słowianie mieli prawo rodzinne, a w najczystszej postaci występowało prawo słowiańskie w Polsce. Wydane później kolejne prace Maciejowski uważał za dodatki do "Historii prawodawstw słowiańskich". Pewne jego poglądy uznane były za atak na Kościół Katolicki (m.in. faworyzowanie prawosławia). W 1885 r. "Historia prawodawstw słowiańskich" i "Pamiętniki o dziejach" trafiły na indeks kościelny. Był jednym z pierwszych członków utworzonej w 1873 r. Akademii Umiejętności. W 1860 r. otrzymał honorowe członkostwo Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu.