Stanisław Śliwiński (1887-1959). Znawca prawa karnego, materialnego i procesowego, praktyk i teoretyk, adwokat, sędzia Sądu Najwyższego, kodyfikator. Studia prawnicze odbył na Uniwersytecie Lwowskim. Po ich ukończeniu w 1909 r. podjął aplikację sędziowską. Pracę zawodową rozpoczął jako praktyk - sędzia, co miało istotne znaczenie na jego pojmowanie prawa, także w pracy naukowej i legislacyjnej. Po I wojnie światowej podjął pracę w Ministerstwie Sprawiedliwości i równolegle zajął się praktyką adwokacką. Rozpoczął też wykłady z procedury karnej na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1923 r. został powołany na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego, a w 1924 r. na członka Komisji Kodyfikacyjnej RP. W czasie II wojny św. uczestniczył w konspiracyjnych studiach prawniczych w Warszawie. Jako praktyk, sędzia Sądu Najwyższego był twórcą orzeczeń, stanowiących wykładnię prawa. Był autorem ok. 200 glos, tym samym wywierał wpływ na kształt judykatury. Po II wojnie podjął wykłady na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1956 r. kiedy została utworzona Komisja Kodyfikacyjna Stanisław Śliwiński został powołany na jej wiceprzewodniczącego. Ważniejsze prace: "Postępowanie sądowe karne" (1924), "Proces karny. Część ogólna" (1936), "Prawo karne materialne. Część ogólna" (1946),"Polski proces karny przed sądem powszechnym" (1948-49), "Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne" (1959).