Ludwik Zachariasz Cichowicz (1857-1940) adwokat, notariusz.
Od 1886 r. był adwokatem w Poznaniu przy Sądzie Okręgowym (Landgericht), następnie mianowany na stanowisko notariusza przy Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu.
Po zaostrzeniu przez kanclerza Bismarcka polityki germanizacyjnej i likwidacji języka polskiego w szkołach, wydalono z państwa ponad 25 tys. Polaków, wykupywano majątki z rąk polskich i przekazującej je osadnikom niemieckim.
Dzięki swej wiedzy prawniczej i autorytetowi Ludwik Cichowicz został jako jeden z nielicznych Polaków członkiem zarządu Izby Adwokackiej w Poznaniu.
Po powstaniu wielkopolskim w 1918 r. współpracował przy tworzeniu polskiego sądownictwa, adwokatury i notariatu w Wielkopolsce. Dokonywał licznych przekładów ustaw i rozporządzeń niemieckich.
Wiceprezydent powołanej przez Józefa Piłsudskiego w latach 1919-1939 Komisji Kodyfikacyjnej RP. Brał czynny udział w pracach wydziału cywilnego Komisji, jednak z powodu ciężkiej choroby w 1926 r. musiał złożyć mandat. Znawca prawa niemieckiego, miał znaczny wkład w unifikację prawa pozaborczego trzech dzielnic, będącą wstępem do prac nad nowym kodeksem cywilnym.
Zrzekł się mandatu z uwagi na chorobę i ustąpił z Komisji w 1926 r.
Brał udział w słynnym procesie przeciwko pruskiemu skarbowi państwa o ustalenie nieważności przeniesienia własności Fundacji Rydzyńskiej książąt Sułkowskich na rzecz pruskiej Komisji Kolonizacyjnej. Cichowicz występował w imieniu Kuratorium Szkolnego Poznańskiego jako następcy Komisji Edukacji Narodowej, której jeszcze w XVIII w. Fundacja została przekazana. Wygrał ten proces, co uchroniło polski skarb państwa od płacenia ogromnego odszkodowania. Występował także w innej głośnej sprawie Fundacji Kórnickiej, prowadzonej na zlecenie hr. Władysława Zamoyskiego, w której mec. Cichowicz przygotował obszerną i pełną dokumentację prawną do przejęcia ordynacji kórnickiej na własność państwa polskiego.
Ludwik Cichowicz zmarł w Poznaniu w 1940 r.