Karol Lewakowski (1836-1912). Adwokat, polityk, działacz społeczny. W 1862 r. doktoryzował się na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Uczestniczył aktywnie w powstaniu styczniowym. W 1864 r. wyjechał do Rumuni, gdzie przebywał do 1880 r., organizując życie kulturalne tamtejszej Polonii. Po powrocie do Galicji zajął się poszukiwaniami ropy naftowej. We Lwowie otworzył kancelarię adwokacką. W 1884 r. został wybrany posłem do parlamentu austriackiego, gdzie będąc członkiem Koła Polskiego zbliżył się do ludowców. Kiedy w 1894 r. powstało Polskie Towarzystwo Demokratyczne, został jego pierwszym prezesem. Kiedy powstało Polskie Stronnictwo Ludowe, wybrano go prezesem dla Galicji. Był posłem do 1896 r. Krytykował rządy konserwatystów w Galicji. Propagował sprawy polskie na arenie międzynarodowej. Uczestniczył w wielu międzyparlamentarnych kongresach. Zabiegał o prawa uwłaszczenia i rozszerzenie oraz zdemokratyzowanie praw wyborczych. Upominał się o równość wszystkich narodów. Od 1896 przebywał na emigracji w Szwajcarii (Raperswilu). W 1897 r. zrzekł się prezesury Stronnictwa Ludowego z uwagi na stan zdrowia. Ostatnie kilkanaście lat życia spędził w Rapperswilu, gdzie był członkiem Rady Muzeum Narodowego Polskiego – ważnej placówki promowania idei wolnościowych na obczyźnie, ogniska polskiej kultury, strażnicy pamięci narodowej. Oprócz działalności politycznej i zawodowej cechowało wielu ludzi tamtego czasu głębokie przekonanie o powinności służby wobec Polski.
W Warszawie w roku 1999 powstała Fundacja im. Karola Eugeniusza Lewakowskiego mająca za cel m. in. kształtowanie postaw obywatelskich w duchu polskiej racji stanu poprzez propagowanie szacunku do dokonań narodowych, społecznych i kulturowych Polski.