Kamil Stefko (1875-1966) sędzia, adwokat, specjalista prawa procesowego cywilnego, profesor prawa Uniwersytetu Lwowskiego i Wyższej Szkoły Handlowej we Wrocławiu, członek Komisji Kodyfikacyjnej II RP. Syn sędziego Michała Stefki. Studiował prawo na „cesarsko-królewskim” Uniwersytecie Lwowskim. Uzyskał doktorat prawa na Uniwersytecie Lwowskim. Uzupełniające studia odbył w Berlinie. W 1906 r. rozpoczął praktykę adwokacką we Lwowie. Habilitował się na Uniwersytecie Lwowskim w 1907 r. w zakresie prawa cywilnego a potem uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Od 1918 r. piastował funkcję dziekana Wydziału Prawa na polskim Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Należał do czołówki polskich cywilistów i jednocześnie najwybitniejszych kodyfikatorów prawa. W latach 1926-1933 wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W 1932 r. został członkiem Trybunału Kompetencyjnego. W 1933 r. został wybrany rektorem UJK. Był autorem wielu wybitnych dzieł, książek i artykułów. W 1941 r. wyjechał ze Lwowa do Warszawy. Został tam kierownikiem biura tłumaczeń niemieckich w Polskiej Pocztowej Kasie Oszczędności. Od 1945 r. był pełnomocnikiem ds. uruchomienia Wydziału Prawa i Administracji we Wrocławiu, a także pierwszym dziekanem tego wydziału, współorganizator i pierwszy rektor Wyższej Szkoły Handlowej.
Prace: "O omieszkaniu wedle austriackiej procedury cywilnej" (1907), "Rzut oka na historyczny rozwój prawa egzekucyjnego" (1916), "Główne zasady polskiej procedury cywilnej" (1919), "Dyplomatyczne zwolnienie od jurysdykcji w sprawach cywilnych" (1938), "Udział prokuratora w postępowaniu cywilnym" (1956).