Juliusz Makarewicz (1872-1955), prawnik i polityk, główny twórca Kodeksu karnego z 1932 r. (obowiązywał do 1969 r.), profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor wielu wybitnych prac, senator.

Juliusz Makarewicz studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1894 r. uzyskał tytuł doktora praw. Po studiach podjął praktykę w Sądzie Krajowym, a potem mianowany został sędzią śledczym Sądu Okręgowego w Krakowie. Pełnił to stanowisko do 1904 r. - wtedy został profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1906 r. opublikował pracę "O nowożytnych zadaniach filozofii prawa", w której przedstawił kierunki w tej nauce. Był zwolennikiem domów pracy przymusowej i poprawczych osad rolniczych. W 1907 r. Makarewicz objął katedrę na Uniwersytecie Lwowskim. 
W prawie karnym był zwolennikiem ściśle indywidualnych środków, np. uwarunkowanego zwolnienia. Obok prawa karnego interesowała Makarewicza problematyka społeczna. Poglądy teoretyczne Makarewicza znalazły swój wyraz w Kodeksie karnym z 1932 r. (m. in. jednolity język dla dogmatyki prawa karnego). W pracy Komisji Kodyfikacyjnej uczestniczył od 1919 r. jako wiceprzewodniczący Wydziału Karnego, od 1920 r. jako prezes sekcji prawa karnego. W 1925 r. został senatorem z ramienia chadecji. Wybierany był jeszcze w 1928 r. i 1930 r. 
Po 1945 r. pozostał we Lwowie, gdzie głównie na zlecenie prowadził wykłady. 
Wybrane prace: "Prawo karne ogólne" (1914), "Polskie prawo karne. Części ogólne" (1919), "Zbrodnia i kara" (1922), "Prawo karne. Wykład porównawczy" (1924), "Kodeks karny z komentarzem" (1938).