Jan Olbrych Szaniecki (1793-1840). Prokurator, mecenas, minister sprawiedliwości, poseł, publicysta, działacz Wielkiej Emigracji. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Studia prawnicze odbywał w Berlinie, później w Księstwie Warszawskim. Rozpoczął aplikację przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, a następnie w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1808 r. był sekretarzem przy Prokuratorze Generalnym Sądu Apelacyjnego. W 1810 r. zdał egzamin państwowy i został mianowany zastępcą prokuratora generalnego przy Sądzie Apelacyjnym Księstwa Warszawskiego. Za swoje powołanie uważał stanowisko obrońcy sądowego. Również w 1810 r. uzyskał nominację na adwokata przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Opowiadał się m.in. za cywilną formą zawierania małżeństw, rozwodami, krytykował jurysdykcję kościelną w sprawach małżeńskich. Za postawę wrogą wobec Rosji podczas powstania listopadowego groziła mu kara śmierci. Zmuszony był emigrować do Francji. Za zasługi dla Emigracji wybrany został do składu Komisji Funduszów Emigracji Polskiej. Był autorem m.in. pracy "Historia prawa i dowody własności dziedzicznej" (1820).