Jan Jakub Litauer (1873-1949). Adwokat, sędzia, teoretyk, cywilista. Studia ukończył w 1892 r. W 1896 r. otrzymał nominację na adwokata przysięgłego. Jako adwokat podjął pracę naukową, publikując w "Gazecie Sądowej Warnawskiej". W czasie I wojny światowej zajmował się organizowaniem polskich sądów obywatelskich. Kiedy w 1917 r. władze okupacyjne niemieckie wyraziły zgodę na utworzenie Polskiego Sądu Najwyższego, Litauer otrzymał nominację na sędziego. W 1919 r. powołany został do składu Komisji Kodyfikacyjnej, sekcji procedury cywilnej (jako jej wiceprezes). W 1930 r. wszedł w życie Kodeks postępowania cywilnego. W tym samym roku powołano 2-tygodnik "Nowy proces cywilny", którego komitetem redakcyjnym kierował Litauer. Był on poświęcony wykładni i praktyce w dziedzinie procedury cywilnej. Litauer przewodniczył też podkomisjom opracowującym prawo upadłościowe i układowe, egzekucyjne. Podsumowaniem prac naukowych były dwie prace autorstwa Litauera: "Prawo cywilne obowiązujące na obszarze b. Kongresowego Królestwa Polskiego z orzecznictwem kasacyjnym" (1923r.) i "Prawo cywilne, obowiązujące na obszarze b . Kongresowego Królestwa Polskiego" (1030). W 1939 r. został aresztowany, z uwagi na chorobę serca w 1940 r. zwolniono go i do końca wojny ukrywał się. W 1945 r. rozpoczął pracę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego na stanowisku profesora. W 1946 r. został sędzią Sądu Najwyższego. Stworzył dodatek cywilistyczny do miesięcznika "Państwo i Prawo". W 1946 r. opublikował "Kodeks postępowania niespornego. Część ogólna z objaśnieniem". W 1947 r. ukazał się drugi tom - część szczegółowa.