Henryk Krajewski (1824-1897). Adwokat, syn drobnego właściciela ziemskiego z Hrubieszowczyzny. W Warszawie odbywał gimnazjalne kursy prawne. Na studia prawnicze wybrał sie do Moskwy, gdzie w 1846 r. uzyskał stopień kandydata nauk prawnych. Po powrocie do Warszawy rozpoczął aplikację sądową w Trybunale Cywilnym. Po jej ukończeniu podjął pracę w Wydziale Skarbowym Rządu Gubernialnego. Jednocześnie przystąpił do spisku demokratycznego, od 1847 r. stanął na jego czele. Hołdował idei szerokiego powstania w czasie wydarzeń 1848 r. W 1850 r. Krajewski został aresztowany, a w 1854 r. skazany na 8 lat katorgi. Na wygnaniu miał sposobność poznania prawa Cesarstwa Rosyjskiego. Dopiero w 1860 r. uzyskał Krajewski prawo powrotu do Warszawy. Objął stanowisko radcy prawnego m.in. w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. W powstaniu styczniowym Krajewski objął funkcję sekretarza Delegacji Miejskiej, redagował też akty, które wychodziły od Rządu Narodowego. W 1864 r. został ponownie aresztowany i zesłany na Syberię (spędził tam 3 lata). Po powrocie z zesłania, dopiero w 1870 r. Krajewski uzyskał ponownie nominację na adwokata przy Warszawskim Sądzie Apelacyjnym. Czynił starania o podniesienie autorytetu adwokatury, o utworzenie Rady Obrończej w Warszawie. Już po śmierci, w 1901 r. w kościele św. Piotra i Pawła w Warszawie odsłonięto pomnik z popiersiem H. Krajewskiego, ufundowany przez prawników (zniszczony podczas Powstania Warszawskiego).