Fryderyk Zoll (młodszy) (1865-1948). Twórca podstaw nowoczesnego polskiego prawa cywilnego. W 1883 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1887 r. po ukończeniu studiów i uzyskaniu stopnia doktora praw wyjechał do Wiednia. W 1889 r. uzyskał stypendium rządowe na studia w Niemczech i Francji. Podczas zagranicznych studiów poznał metodę celowościową i socjologiczną. W 1890 r. wrócił do Wiednia i podjął pracę w austriackim Ministerstwie Handlu i Przemysłu. W pracy naukowej interesował się ochroną dóbr niematerialnych w prawie cywilnym. W 1895 r. F. Zoll habilitował się na uniwersytecie w Wiedniu i otrzymał prawo wykładania na Wydziale Prawnym. W 1893 r. objął katedrę prawa cywilnego na Uniwersytecie Jagiellońskim. W pracach z zakresu prawa autorskiego starał się jak najszerzej chronić interesy osobiste twórców. W 1920 r. opracował "Zasady prawa autorskiego". Ta dziedzina przyniosła mu uznanie. Komisja Kodyfikacyjna powierzyła mu redakcję ustaw o prawie autorskim, o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ochronie wynalazków, wzorów i znaków patentowych. Był też uznawany w okresie międzywojennym za znawcę międzynarodowego prawa prywatnego. Opracował projekt prawa prywatnego międzynarodowego i międzydzielnicowego. Interesował się także problematyką waloryzacji zobowiązań pieniężnych. Z tej dziedziny opracował projekt ustawy (tzw. lex Zoll). Zasłynął jako autor podręczników i całościowych ujęć prawa cywilnego. W 1907 r. wydał "Zobowiązania", w 1909 r. "Część ogólną", w 1910 r. podręcznik "Prawo prywatne austriackie w zarysie", a w latach 1931-1937 4-tomowy podręcznik "Prawo cywilne" (bez zobowiązań), w 1948 r. "Zobowiązania" i "Prawo cywilne w zarysie". F. Zoll był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, doktorem honoris causa uniwersytetów w Wilnie i Lwowie.W 1912 r. objął funkcję rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Trzykrotnie był dziekanem Wydziału Prawa. Od 1919 r. był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej, w której pracował nad prawem rzeczowym. W czasie II RP Zoll wielokrotnie występował w obronie praworządności. W 1939 r. uniknął obozu niemieckiego, do którego wywieziono profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Czynił starania o uwolnienie kolegów, zakończone pomyślnie w 1941 r. W czasie II wojny światowej zajmował się tajnym nauczaniem. W swoim mieszkaniu kształcił prawników. Po wojnie wrócił do zajęć uniwersyteckich.