Feliks Jeziorański (1820-1896). Ukończył warszawskie gimnazjum z kursem prawniczym. Przez pięć lat aplikował w Trybunale Cywilnym i samodzielnie dokształcał się. Po złożeniu egzaminu sądowego rozpoczął pracę w sądzie kryminalnym w Piotrkowie na stanowisku pisarza, a następnie asesora. Był bardziej zainteresowany problematyką prawa cywilnego i już w 1850 r. rozpoczął pracę w Trybunale Cywilnym w Kaliszu. W 1868 r. opublikował "Kurs Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego z 1825 r.", który cieszył się dużą popularnością wśród prawników. W 1870 r. opublikował pracę z dziedziny postępowania karnego "O prawie stron do pojednania się w przestępstwach prywatnopublicznych", napisaną na podstawie Kodeksu Kar Głównych i Poprawczych", który od 1847 r. obowiązywał w Królestwie Polskim. W 1875 r. F. Jeziorański otrzymał tytuł radcy stanu. Od 1876 r. - z chwilą przejścia w stan spoczynku - poświęcił się pisarstwu. Był jednym z założycieli w 1873 r. Gazety Sądowej Warszawskiej, członkiem jej komitetu redakcyjnego, a w latach 1881-1889 redaktorem odpowiedzialnym. Do gazety pisał Jeziorański liczne artykuły, zwłaszcza z dziedziny prawa hipotecznego. W sumie F. Jeziorański był autorem niemal 40 prac, w tym "O znaczeniu kontraktów pozahipotecznych w sprzedażach nieruchomości", "O różnych rodzajach wpisów hipotecznych", "Ustawy hipoteczne". Na pierwszym miejscu stawiał w nich zagadnienia praktycznego stosowania prawa hipotecznego. Dziełem życia F. Jeziorańskiego była trylogia - komentarz do utaw hipotecznych. Pierwszą część "Prawo o przywilejach i hipotekach z roku 1825" ogłosił w 1881 r., drugą "Projekt instrukcji dodatkowych" w 1888 r., trzecią w 1892 r.