Emil Stanisław Rappaport (1877-1965). Adwokat, sędzia Sądu Najwyższego, kodyfikator. Pochodził z żydowskiej rodziny. W 1897 r. rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim. W 1903 r. wyjechał na dwuletnie studia do Paryża, następnie przez rok studiował w Berlinie. W 1905 r. wrócił do Warszawy. Otrzymał nominację na adwokata przysięgłego. Jeszcze pod zaborami działał w Kole Obrońców Politycznych, rozpoczął też pracę naukową. Prowadził wykłady w Towarzystwie Kursów Naukowych. W 1909 r. wyjechał ponownie na studia zagraniczne do Londynu, Paryża i Szwajcarii. W 1915 r. współorganizował sądownictwo obywatelskie, a od 1918 r. współtworzył polskie sądownictwo. W latach 1917-1919 był profesorem w Szkole Nauk Politycznych. W 1918 r. habilitował się w Uniwersytecie Lwowskim. W 1919 r. został mianowany sędzią Sądu Najwyższego. Od 1924 r. pełnił funkcję sekretarza generalnego Komisji Kodyfikacyjnej. Od 1925 r. był redaktorem naczelnym Przeglądu Prac Ustawodawczych Sejmu i Senatu oraz delegatem rządu Międzynarodowej Komisji Karnej i Penitencjarnej. W czasie II wojny światowej przez rok (przełom 1940/41) przebywał w więzieniu. Prowadził wykłady na konspiracyjnych studiach prawniczych. Po wojnie osiedlił się w Łodzi. W latach 1947-51 pełnił funkcję prezesa Izby Karnej Sądu Najwyższego. W 1946 r. powołany został do składu Najwyższego Trybunału Narodowego sądzącego zbrodniarzy wojennych. Od 1946 r. na Uniwersytecie Łódzkim wykładał politykę kryminalną i prawo karne porównawcze. Wchodził w skład komitetu redakcyjnego czasopisma "Państwo i Prawo". Ważniejsze prace: "Rys prawa karnego materialnego w świetle ustaw karnych" (1920), "Sądy Obywatelskie w Warszawie" (1915), "Bankructwo w ustawodawstwie nowoczesnym na tle porównawczym" (1917).