Edmund Karol Radwan Krzymuski (1852-1928). Pochodził z ziemiaństwa (urodził się w Kruszynie k. Włocławka). Ojciec był prawnikiem w sądzie powiatu włocławskiego. Był najwybitniejszym uczonym polskim w dziedzinie prawa w XIX wieku. W 1870 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Dla poznania filozofii prawa, w tym prawa karnego, wyjechał do Heidelbergu (tu dominowały poglądy szkoły klasycznej). Studia ukończył w 1875 r. Aplikował w warszawskim Trybunale Cywilnym. W 1880 r. uzyskał tytuł doktora praw Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1881 r. habilitował się i uzyskał prawo wykładania filozofii prawa. Był jednym z najlepszych wykładowców Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1882-1883 odbył podroż naukową do Berlina i Lipska, której owocem była rozprawa pt. "Zasady nauki o usiłowaniu przestępstw". Ta problematyka będzie dominowała w przyszłej twórczości naukowej E. Krzywuskiego. W 1884 r. objął Katedrę Prawa i Procesu Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Piastował ją do smierci. Dziełem życia E. Krzywuskiego była praca pt. "Wykład prawa karnego ze szczególnym uwzględnieniem ustaw austriackich" (1885). Pierwsze wydanie obejmowało część ogólną prawa karnego. Drugie wydanie z lat 1901-1902 objęło także część szczególną. Praca ta była jedynym opracowaniem systemu prawa karnego w języku polskim. Opowiadał się w niej za karą śmierci pod warunkiem, że sprawca dopuścił się zbrodni najcięższej. "Wykład" stanowił podstawę dla teorii i praktyki, a także służył jako podręcznik nauki prawa karnego. E. Krzywuski 6-krotnie był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w latach 1903-1904 rektorem tej uczelni. Zwalczał projekty dopuszczenia kobiet do studiów uniwersyteckich. Był autorem "Projektu kodeksu karnego polskiego" (1918), który był odbiciem jego poglądów naukowych. W 1919 r. wszedł w skład Komisji Kodyfikacyjnej RP, został wiceprezesem Wydziału Karnego. W 1923 r. wydał swoją ostatnią pracę pt. "Historia filozofii prawa do połowy XIX wieku".