Dominic Anc (1844-1918). Pobierał naukę w Kielcach w wyższej szkole realnej. W 1860 r. wstąpił do Szkoły Sztuk Pięknych, jednak po dwóch latach nauki zapisał się na Wydział Prawa i Administracji Szkoły Głównej w Warszawie. W 1867 r. rozpoczął aplikację przy Trybunale Cywilnym w Warszawie. W 1873 r. po złożeniu tzw. wyższego egzaminu sądowego został mianowany patronem przy Trybunale Cywilnym w Warszawie. W 1876 r. po reformie sądownictwa został mianowany adwokatem przysięgłym okręgu Izby Sądowej w Warszawie. Na tym stanowisku pozostał, mimo że oferowano mu wyższe stanowisko w sądownictwie. Brał aktywny udział w życiu zawodowym. W 1876 r. został wybrany do Komisji Adwokatów Przysięgłych. Był współzałożycielem biura bezpłatnych porad prawnych. Brał udział w założeniu i sprawował funkcję kierowniczą w Towarzystwie Prawniczym w Warszawie. Przewodniczył Delegacji Adwokatury Warszawskiej utworzonej w 1915 r. W 1917 r. został powołany do Tymczasowej Rady Departamentu Sprawiedliwości i delegowany do utworzenia przy Departamencie Sprawiedliwości komisji kwalifikacyjnej do ustalenia listy osób odpowiednich do zajmowania stanowisk w tworzącym się wówczas sądownictwie polskim. Przewodniczył komisji do opracowania Statutu Palestry Polskiej. W 1916 r. objął wykłady prawa cywilnego na Uniwersytecie Warszawskim. Posiadał ogromną praktykę obrończą. Ogłosił szereg prac o sądownictwie i adwokaturze.